Chicago - Część czwarta (A.J.)

Rozmowa z Michaelem nie miała większego sensu, bowiem, po pierwsze, facet nie rozumiał, co się do niego mówiło i nie kontaktował z rzeczywistością, a po drugie, bełkotał bez ładu i składu, wypowiadając pierwsze lepsze słowa. Często także w ogóle zapominał o niektórych wyrazach. Dlatego powstawały takie kwiatki:

- Jak… widzieć… dawno… u ciebie? - Po czym powracał do wlewania w siebie alkoholu. Nie byłem pewien ile już zdążył wydoić i szczerze mówiąc, nie chciałem tego wiedzieć. Miałem tylko nadzieję, że nosi przy sobie portfel z gotówką w środku. Płacić za niego z własnej kieszeni nie miałem zamiaru. Aż taką dobrą duszą to ja nie jestem.

Mike zdecydowanie wypił za dużo. Utwierdziłem się w tym przekonaniu, gdy zobaczyłem, że, odstawiwszy kieliszek z dala od siebie, całkiem mocno uderzył czołem w ladę. Dziwne, ze nie spadł z krzesła.

Upewniłem się, że barman przypilnuje mojego znajomego jeszcze z czasów szkolnych i nie pozwoli go nikomu zabrać tudzież niezbyt ładnie skroić z pieniążków. Jedynie ja mogłem mu zabrać potrzebną mi do zapłacenia rachunku forsę. Wypiłem nalanego tymczasem „shota” na zachętę i ruszyłem w stronę tańczących osób, których trochę przybyło.

Poczułem cudzą rękę na swojej klatce piersiowej.

- Obserwowałam cię odkąd tylko wszedłeś - usłyszałem od blondynki z krótkimi włosami, niższej ode mnie o pół głowy. Pomyślałem, że to dość tani tekst na podryw kogoś takiego, jak ja.

- Musiałaś się naprawdę nudzić - odparłem na to z ironicznym uśmiechem, który dla tych, którzy mnie dobrze nie znali, wyglądał na miły. I jak się spodziewałem, miałem rację.

- Bez przesady, przystojniaku - odwzajemniła uśmiech. - Zatańczymy?

Zbliżyłem usta do jej ucha i wymruczałem: - Nie potrafię tańczyć.

Kłamałem. Po prostu nie chciałem dłużej spędzać z nią czasu.

Zachichotała.

- To taka tajemnica, że aż musisz szeptać? Nie chcesz, żeby ktoś inny usłyszał? Wstydzisz się tego? A tak w ogóle, to co w takim razie robisz na parkiecie? Chyba nie wciskasz mi kitu?

- Nie, nie - odpowiedziałem szybko. - Po prostu przyszedłem po znajomą, by zapytać, jakiego chce drinka.

- Tak? A która to? - dociekała blondyna.

No to się wkopałeś, stary.

- A tamta - wskazałem na jakąś brązowowłosą piękność, do której chwilkę później podeszliśmy. Nie wiem, po co blondi szła za mną, ale trudno, musiałem jakoś wybrnąć z tej niezręcznej sytuacji. Najlepiej jak najbardziej zwycięsko.

- Hej, bella - zagaiłem. Wyraz twarzy dziewczyny nie zmienił się. Jedyną oznaką zdziwienia była uniesiona jedna brew. Zawsze się głowiłem, jakim cudem ludzie tak robią. Ja próbowałem i w ogóle mi to nie wychodziło, ani trochę. Było to dla mnie czynem zupełnie nierealnym i szczerze podziwiałem osoby, które tak potrafiły.

- Słucham? - Głos miała cudowny, nieziemski, boski, niesamowity. Brakowało mi słów, by go opisać. Spodobał mi się z miejsca i coś czuję, że mógłbym go słuchać na okrągło.

- Pójdziesz na chwilę ze mną do barmana? Biedaczyna nie wie, jakiego ci drinka zrobić. Podejrzewam, że to po części moja wina, że nie znam twoich gustów - posłałem jej najbardziej czarujący uśmiech na jaki było mnie tylko stać. W duchu za to modliłem się, by ta nie odmówiła.

Nieznacznie wskazałem ruchem głowy blondynkę, w moich oczach pojawiła się niema prośba.

Nie wierzę w swoje szczęście, ale zgodziła się.

Chciałem spojrzeć triumfalnie na blondi, ale powstrzymałem się. To zepsułoby cały mój misterny plan.

- Ta kobieta… czy ona cię do tego namówiła? - zapytała piękność.

- Poniekąd - odpowiedziałem. - Nie chciałem z nią tańczyć, więc wymyśliłem bajeczkę, że przyszedłem po ciebie. No wiesz, ten cały drink.

- Ach, czyli posłużyłeś się mną, by ratować swój tyłek, tak? Sukinkot z ciebie.

Spojrzałem się na nią. Oczy jej błyszczały. Musiała żartować.

- Jeśli już o drinku mowa - kontynuowała - postawisz mi jednego. A jak nie, to powiem twojej „przyjaciółce”, że ją okłamałeś.

- Jasne.

Jak powiedziałem, tak też zrobiłem.

Dziewczyna poszła do swoich przyjaciółek, a ja przeszukałem Michaela. Ku mojemu zadowoleniu miał portfel. Miał w nim również pieniądze, co mnie jeszcze bardziej uradowało. Zapłaciłem barmanowi, wsadziłem portfel na swoje miejsce i podtrzymując mojego znajomego, wyszliśmy z klubu.

.::.

- Jak chcesz, w lodówce jest zimne piwo. Przyda ci się, jeśli masz takiego kaca, jak tylko mogę sobie wyobrażać - powiedziałem, gdy wyszedł z pokoju, w którym go ulokowałem. - Muszę przyznać, że nieźle wczoraj zabalowałeś. Barman skarżył się, że wypiłeś butelkę jednego z najdroższych alkoholi w tamtym lokalu, zaliczyłeś jakąś kobietę przed toaletą, bowiem była tak napalona, że nawet nie weszliście do środka, o kabinie nic już nie wspominając, zarzygałeś taksówkarzowi całe tylne siedzenie, które potem kazał ci sprzątać, ale w odpowiedzi załatwiłeś mu co najmniej dzień przykładania lodu do głowy, byłeś tak głodny, że zżarłeś połowę zawartości mojej lodówki i koniecznie chciałeś wyrzucić moją ukochaną książkę przez okno. Część z tego to prawda, część niekoniecznie. Twój wybór w co będziesz wierzył.