Strzeżony w szkole - prolog

Raven szedł długim korytarzem pełnym studentów, prowadzony przez dwóch mężczyzn. Oczywiście wszyscy byli ciekawi tego, co się dzieje.
- To on - rzekł ktoś za nim. - Słyszałem o tym, ma być przeniesiony do naszej szkoły...
Raven spojrzał przez swoje ramię na rudego chłopaka rozmawiającego z młodą dziewczyną. Kiedy rudzielec zauważył, że Raven spogląda na niego, uszczypnął swą znajomą w ramię i szybko zniknął za grupką starszych studentów. Jego towarzyszka jedynie spojrzała zdziwiona na niego, a następnie na Raven'a. Wydawała się wystraszona, ale i tak kontynuowała wpatrywanie się w srebrne oczy chłopaka.

Raven poczuł ciężką dłoń na swym ramieniu. Nagle został obrócony i zatrzymany przed sporymi drzwiami wykonanymi z dębu, na których wisiała złota plakietka z inicjałami dyrektorki.
Jeden z mężczyzn zapukał do drzwi i gdy otrzymał odpowiedź, otworzył je, by następnie wepchnąć młodego chłopaka do środka. Ten, gdy spojrzał w prawo, zauważył wielkie okno, z którego rozpościerał się widok na sporej wielkości plac przepełniony zielenią drzew i krzewów, jak i masą kolorów przykuwających wzrok, dzięki posadzonym w różnych kształtach kwiatom. Środek placu przecinała delikatna wstążka błękitu, nad którą wisiał biały mostek umożliwiający przejście na drugą stronę do niewielkiej altany, również wykonanej z pomalowanego na biało drewna.
Przy oknie, wyglądając na zewnątrz, stała starsza kobieta ubrana w długą, ciemną sukienkę oraz z siwymi włosami spiętymi z tyłu w ciasny kok utrzymywany zdobioną spinką. Kobieta powoli się odwróciła do swych gości i uśmiechem przywitała młodego chłopaka, spoglądając na niego niebieskimi oczami bijącymi inteligencją. Oceniała go.
- To on? - zapytała zdziwionym głosem.
Mężczyzna stojący obok Raven'a przytaknął głową, wciąż nie wypowiadając ani słowa.
-Tak więc - śmiechnęła się do chłopaka - witaj w Nerton, szkole wyższej...
Niestety nie dane było jej dokończenie swego powitania, gdyż chłopak już odpowiedział.
- Nie jestem zainteresowany
powitaniami. Nie zostanę tu na długo.
- Widzę, że ktoś ma problemy z manierami. No cóż. To w krótce się zmieni. W międzyczasie... moglibyście rozkuć chłopaka? Chciałabym mu pokazać szkołę.
Kajdany od razu zostały rozpięte, a chłopak zaczął masować obolałe nadgarstki.
- Dziękuję - uśmiechnęła się delikatnie. - Nie jesteście już potrzebni, proszę opuścić teren szkoły.
Mężczyźni nie oburzyli się słysząc jej słowa, które brzmiały bardziej jak rozkaz niż groźbę i bez słowa wyszli z gabinetu.
Co jest z nią nie tak, pomyślał chłopak. Nie potrafi przestać się uśmiechać i nie boi się przebywać ze mną sama, pomimo tego, że raczej jest bezbronna. To będzie na serio ciekawie spędzony czas.