Cichy Pamiętnik: Strona Dziesiąta

10 Listopada 2012

    - Ej, Alex... - zacząłem niepewnie, leżąc na brzuchu w łóżku. Spoglądałem na powoli zaciągającego się papierosem blondyna siedzącego na parapecie w oknie. Chłód nocy powoli przedostawał się do pokoju przeszywając moje nagie ciało. Poprawiłem kołdrę, aby ta nie tylko zakrywała moje ciało od pasa w dół, ale teraz i aż po szyję. Ponownie ułożyłem dłonie pod głową i spojrzałem ponad głowę znajomego mi już mężczyznę, aby spojrzeć na gwiazdy. W końcu postanowiłem dokończyć zdanie nawet, jeśli ten nie zwrócił na mnie swojej uwagi. - Skąd macie tyle pieniędzy na to wszystko? - spytałem.

    Byłem już od dłuższego czasu ciekaw tego jak dwóch studentów jest w stanie mieszkać w sporym domu ze służbą i nie pracować.

    Alex w końcu odwrócił swoją twarz ku łóżku i na mnie spojrzał. Ja zaś się delikatnie do niego uśmiechnąłem. Nawet nie zauważyłem, kiedy to zrobiłem, ani nie wiedziałem czemu.

    - Nie wiesz? - spytał tonem wyrażającym zdziwienie tak jakby odpowiedź była czymś oczywistym. - Nasz ojciec jest politykiem, a matka modelką. Plus to jest ich dom z tym, że rzadko tu przebywają. Mają inne mieszkania czy domy i zwykle zostawiają nas samych. Szczególnie kiedy są zajęci pracą. Ale mają przyjechać na święta. - Ostatnie wypowiedział bez żadnych uczuć. Bez uśmiechu. Bez niczego. Tak jakby go nie interesowało czy jego rodzice przyjadą na święta czy też nie. Sprawiło to, że zacząłem się zastanawiać nad tym czy na pewno dobrze dogaduje się ze swoimi rodzicami.

    - Rozumiem... - powoli pokiwałem głową i westchnąłem.

    Zamknąłem oczy i już byłem bliski zaśnięcia, gdy do pokoju wszedł drugi z bliźniaków i przebudził mnie swoim głosem.

    - Nie sądziłem, że wciąż tu będziesz - powiedział, choć nie dało się usłyszeć w jego tonie zdziwienia czy pretensji. Było to proste podzielenie się myślami.

    - Mam już iść? - spytałem.

    Przekręciłem się na plecy i usiadłem, podpierając ramionami. Kołdra ponownie opadła na moje kolana, a ja zadrżałem z zimna. Upewniłem się, że materiał zakrywa tyle, ile może. Przeniosłem wzrok na blondyna stojącego w luźnych spodniach i z ręcznikiem leżącym na ramionach. Trzymał jeden z jego końców w dłoni i wycierał krople wody spływające z włosów po policzku. Usłyszawszy moje pytanie, wzruszył ramionami.

    - Jak chcesz możesz zostać. Tylko nie wiem czy we trójkę będzie nam wygodnie - powiedział z uniesionym kącikiem ust. Byłem prawie, że pewien, iż myśli o czymś... Zboczonym.

    Pokręciłem głową. - Nie zamierzam z wami spać. Molly wystarczająco się boi zostawać sama. A nie chcę żeby znowu szukała mnie po całym domu... Oczywiście, o ile nie masz z tym problemu. - Dodałem ostatnie ciszej i opuściłem głowę przypominając sobie, jak ta prawie nakryła mnie z jednym z bliźniaków w salonie.

    - Nah~ Możesz iść - powiedział z delikatnym uśmiechem i podszedł do łóżka.

    Wyglądało na to, że zbierał się do snu, więc odsunąłem się na bok. On z tego skorzystał i usiadł na łóżku kładąc ręcznik na podłodze, a telefon na nocnej szafce. Leżała na niej również i książka oraz pudełko z okularami do czytania.

    - Braciszku kochany... - zaczął słodkim głosem, spoglądając na brata siedzącego w oknie. - Mógłbyś ruszyć swój tyłek i zamknąć to okno, nim tu wszyscy zamarzniemy?

    Jedyną odpowiedzią było ciche westchnienie. Niedopałek wyleciał przez okno i zapewne wylądował gdzieś w mokrej trawie. Blondyn zaś wykonał tą prostą prośbę. Zszedł z parapetu i ziewnął, spoglądając na nas zaspanym wzrokiem. Wyglądał jakby miał zasnąć na stojąco. Uświadomiło mi to, że znów pomyliłem blondyna z jego bratem. Nie dziwne, że mnie wtedy zignorował.

    Pokręciłem głową i wstałem z łóżka starając się nie myśleć o tym, że byłem nagi. Nie dałem jednak rady powstrzymać cichego pisku przed opuszczeniem moich warg, gdy dłoń starszego z dwójki uderzyła mnie w pośladek zapewne zostawiając czerwony ślad. Spojrzałem na niego przez ramię i warknąłem, ale ten się tylko uśmiechał, podczas kiedy prawdziwy Alex się zaśmiał.

    - Aż tak ci zimno, czy też może jednak... - nie dokończył, gdyż syknąłem na niego i kazałem mu nic nie mówić.

    Czerwony na trzech policzkach wyszedłem z pokoju i zamknąłem za sobą drzwi. Nie były na tyle grube, aby powstrzymać dźwięki dochodzące z wewnątrz pokoju.

    - Powinieneś być dla niego trochę milszy - usłyszałem rozbawiony głos Alexa, lecz nic poza tym.

    Byłem już w połowie drogi do pokoju z nadzieją, że nie wpadnę po drodze na Molly. Przyzwyczaiłem się już do służby. Co prawda wciąż było to krępujące, więc chowałem dłońmi swoje krocze przed ich wzrokiem, ale nie było w sumie takiej potrzeby. Ich wzrok wiecznie zawieszony na podłodze był nieobecny. Tak jakby bali się spojrzeć na domowników, nie chcąc ich obrazić własną obecnością. Z drugiej strony tak wielu tu też nie było. Nie żyłem przecież w królewskim pałacu. Dwie sprzątaczki i kucharz. Ponoć był też ogrodnik, ale on mieszkał w domku na terenach, których nie dano mi było poznać. Nigdy nie opuszczałem posiadłości, poza jednym wypadem do centrum handlowego. Powoli zaczynałem się tu czuć jak zwierzak, który nie powinien opuszczać domu, aby się nie zgubić. Żeby nie uciekł czy nie zrobił sobie krzywdy. Niezależnie od tych myśli, nie czułem się z nimi źle. Nie, poprawka. Czułem się po części poniżony, ale zarazem wolałem być czyimś psem, niż tym mieszkającym między śmietnikami.

    Szczerze mówiąc, to sam już nie wiedziałem czego chciałem. Co myśleć, jak się czuć... Jedna strona mnie mówiła, że to jest głupie. Że mam oddać Molly i poszukać normalnej pracy. Znaleźć dom. Mieszkanie jakieś. Jakiekolwiek. Żyć dzień w dzień tak samo. Monotonnie. Ale żeby tylko znaleźć się daleko stąd. Bez tego sposobu na zarobek. Bez polegania na kimś innym. Bez bycia poniżanym do tego poziomu. Druga część mnie jednak się cieszyła. Uważała to za dobry sposób na życie. Wygodny. Od czasu do czasu musiałem robić, co robiłem, ale w zamian cały dzień robiłem to, na co miałem ochotę. Siedziałem na sofie przed telewizorem, jadłem ciepłe posiłki, myłem się, miałem prawo kupić sobie coś od czasu do czasu...

    Mój umysł był rozerwany na dwie części, a ja nie mogłem ich pogodzić, ani wybrać tej, która bardziej mi odpowiadała. W jednej podobała mi się wolność, a w drugiej towarzystwo Molly.

Moje myśli przerwał chłód panujący w domu, który ponownie przyprawił mnie o dreszcze. Objąłem swoje ciało ramionami i je potarłem chcąc rozgrzać. Szczerze to nigdzie mi się nie śpieszyło. Przecież mała spała. Na pewno się nie obudzi. A przynajmniej taką miałem nadzieję. Stanąłem przed wiszącym na ścianie obrazem i potarłem łydkę stopą, po czym ją ułożyłem na drugiej. W ten sposób teraz tylko jedna z nich miała kontakt z zimnym drewnem pokrywającym podłogę krótkiego hollu. Spojrzałem na malowidło i uśmiechnąłem się do siebie.

    Dzieło sztuki przedstawiało prosty krajobraz. Wysoki pagórek z pojedynczym dębem. Był on duży, rozrośnięty, a jednak martwy. Jego gałęzie nie pokrywały żadne liście, ani nie widać było nasion w formie żołędzi. Był to kontrast między sporym lasem znajdującym się w jego tle. Zielone gałęzie wystawały gdzie mogły, chwaląc się licznymi punkcikami, które zapewne były żołędziami. Nad wszystkimi roślinami wisiało wschodzące słońce oświetlające swoim blaskiem wszystko, co znajdywało się na ziemi. Po dłuższej inspekcji zauważyłem dziuplę w martwym drzewie. Z wnętrza wyglądał niewielki ptaszek, choć nie znałem jego gatunku. Po części czułem się jak to drzewo. Byłem nagi i samotny. Za razem chroniłem kogoś nawet jeśli mogło mnie to ranić...

    Pokręciłem głową. Nie był to czas na rozmyślanie nad sztuką. Zaśmiałem się do siebie i ponownie potarłem ramionami. Jednak powinienem był od razu wyruszyć do pokoju inaczej w tym tempie się tylko przeziębię. Odwróciłem się na pięcie i już miałem ruszyć przed siebie, lecz coś mnie powstrzymało. A dokładniej cichy jęk dobiegający zza moich pleców. Spojrzałem przez ramię w stronę, z której przyszedłem i przygryzłem dolną wargę. Zastanawiałem się nad tym, co usłyszałem, dopóki wcześniejszy dźwięk się nie powtórzył. Pokręciłem głową z westchnięciem.

    - Załamujecie mnie... - mruknąłem do siebie i ruszyłem w stronę pokoju.

***

11 Listopada 2012

    - Myślę, że dzieciak powinien iść do szkoły lub coś - powiedział ten bliźniak, którego uważałem za mniej rozważnego pomimo tego, że był starszy. O parę minut.

    - Powinna, ale nie muszę się od razu jej pozbywać - odpowiedziałem markotnym głosem, w trakcie smarowania tostu masłem.

    - No my raczej jej jeszcze nie zafundujemy szkoły. Czego jeszcze? Może dom ci wybudować? - zadał retoryczne pytanie, lecz ja się nie poddawałem.

    - Nie chcę własnego domu... - zacząłem niepewnie i ugryzłem kawałek chleba. - Nie. Chcę, ale to trochę nie... - przełknąłem. - Nieosiągalne w mojej sytuacji. Chcę tylko, żeby Molly mogła ponownie chodzić do szkoły. Nie chcę, żeby zawsze była w tej sytuacji. Ja nie miałem okazji dokończyć nauki, ale ona niewiele straciła. Na pewno sobie poradzi z zaległościami.

    Spojrzałem na blondyna upijającego łyk kawy. Jego brat siedział obok zajmując się w ciszy jajecznicą. Wyglądało na to, że nie chciał na razie dołączać się do tej rozmowy.

    - Szczerze to nigdy nie chciałem żeby ta mała wsza- - zaczął, lecz jego brat wbił mu łokieć w żebra tym samym go uciszając.

    - Wyrażaj się... Grzeczniej, kiedy mówisz o naszych gościach - powiedział, lecz uśmiech na jego twarzy nie przekonywał mnie w tym, że może mówić poważnie.

    - Dobra. Mała gówniara, lepiej? Dziękuję. W każdym razie jej nigdy nie zapraszałem, więc czemu mam się nią martwić? - burknął niezadowolony.

    Co prawda rozumiałem o czym mówi. Nie wiedzieli z początku, że mam siostrę. Potem sądzili, że zajmuję się jakimś obcym dzieckiem. Dopiero na samym końcu wyszło na jaw, że jest ona moją siostrą. A ja nie zamierzałem jej zostawić. Powiedziałem, że zgodzę się na ich ofertę, o ile będę mógł zabrać ze sobą małą Molly. Starszy z blondynów nie był zadowolony, lecz Alex uznał, że młoda osoba nie będzie zbyt wielkim kłopotem. W końcu nie mogła jeść za dużo, a i ubrania dla niej nie były makabrycznie drogie. Zresztą wystarczyło jej parę koszulek i jedna para spodni. No i oczywiście bielizna, ale ona tym bardziej droga nie jest. Sęk w tym, że dopiero dziś po części poprosiłem o zbyt dużo. Kiedy zaoferowana została Molly szkoła, uznałem to za dobry pomysł. Nie wiedziałem jednak, że szkołę miałaby jej zaoferować nowa rodzina. Jakaś miła parka, która nie była w stanie mieć własnego dziecka. Albo taka, która uważała, iż pomagając małej sierotce, zaliczają kolejny dobry czyn.

    Spojrzałem na Molly, która akurat weszła do jadalni. Wyglądało na to, że wciąż była zaspana, choć już miała na sobie czystą odzież. Jej długie włosy sięgające już pasa odstawały w każdą możliwą stronę, co uważałem za urocze. Żałowałem, że nie umiałem pleść warkoczy, o które ta zawsze prosiła.

    - Jak się spało, Molly? - spytał ją Alex, nim ja zdążyłem to zrobić.

    - Dobrze, dziękuję - powiedziała z delikatnym uśmiechem i usiadła obok mnie, na przeciwko blondynów.

    Wyciągnęła przed siebie dłoń i chwyciła w nią kromkę chleba. Nim położyła ją na swój talerz, spojrzała na bliźniaka, jakby chcąc się upewnić, że może. Alex rozbawiony pokiwał głową, a ta zrobiła to, co zamierzała wcześniej. Zaczęła niezręcznie smarować kromkę chleba dżemem, lecz ja w połowie wziąłem nóż i jej z tym pomogłem.

    - Wiesz, że nie możesz za nią wszystkiego robić? - spytał któryś z braci.

    - Właśnie, braciszku! - zgodziła się - Pozwól mi samej. Przecież już jestem duża.

    Uśmiechnąłem się i oddałem jej nóż. Czasami zapominałem, że miała dwanaście lat. Jej niezręczność i sposób mówienia często sprawiał, że wypadało mi to z głowy. Poza tym czułem, jakby to był mój obowiązek. Pomagać jej z najdrobniejszą rzeczą.

    - Jaki macie na dziś plan? - spytałem, gdy upewniłem się, że młoda na pewno sobie poradzi ze śniadaniem.

    - W sumie to na dziś nie mamy żadnych planów - powiedział Alex, odkładając kromkę chleba na talerz. - A co?

    Wzruszyłem ramionami. - Tak pytam. Z ciekawości - uśmiechnąłem się do siebie i dopiłem sok.

    - Ciekawość ponoć zabiła kota - otrzymałem w odpowiedzi. - Na szczęście ty jesteś szczurkiem.

    - Mój brat nie jest żadnym szczurem - oburzyła się Molly nie rozumiejąc tego przezwiska.

    Alex się zaśmiał jak to miał w zwyczaju. Chyba lubił Molly i ją akceptował. Ten drugi z kolei ją w pełni zignorował.

    - Vic ostatnio coś mówił o tym, że dawno się nie spotykaliśmy - powiedział wpatrzony w ekran swojego telefonu. - Można by to w sumie naprawić. Za niedługo Święta i Nowy Rok. Na obie te okazje starzy wracają do domu, ale przecież można zrobić przedwczesny nowy rok lub coś...

    - Lub coś - zaśmiał się Alex. - To powiedz mu żeby... - zamyślił się, po czym wyciągnął własny telefon i coś sprawdził. - Co powiesz na jutro braciszku?

    - Czekaj, sprawdzam - mruknął jakby znudzony i zaczął stukać kciukiem w ekran, po czym wysłał wiadomość.

    Nie minęło zbyt długo, gdy jego telefon zawibrował w dłoni.

    - Mówi, że nie da rady jutro i pyta czy dałoby się dzisiaj. No i pyta też, kto jeszcze przyjdzie.

    - Zobaczmy... Raczej ci, co zawsze - wzruszył ramionami. - A jak mu się tak śpieszy, to niech będzie i dzisiaj.

    Nie wiedziałem, o kim oni mówią, więc skupiłem się na swoim śniadaniu. Miałem tylko nadzieję, że cokolwiek planowali na jutro, nie miało ze mną nic wspólnego. Nie zamierzałem ani być atrakcją dla gości, ani brać w tym udziału. Nigdy nie byłem na żadnej imprezie i się po części stresowałem tym, że mógłbym zrobić coś głupiego. Poza tym były spore szanse, że zamiast być gościem, byłbym właśnie atrakcją. Chyba mi starczyło wrażeń jak na razie i niekoniecznie chciałem się w to bawić. Oczywiście, gdyby mi kazali to niemiałbym, co mówić w takiej sytuacji. Musiałbym wykonać "rozkaz". Ale przecież mogłem w myślach okazywać swoją niechęć do tego planu.

    - Trzeba będzie w takim razie zrobić drobne zakupy - usłyszałem po chwili.

    - Mogę wam pomóc? - spytała nagle Molly. Nie rozumiałem, czemu to zrobiła, lecz nie zamierzałem ją za to karcić.

    - Hmm... - udał zamyślenie weselszy i bardziej otwarty z bliźniaków. - A chcesz?

    - Tak! - krzyknęła z uśmiechem Molly, co spowodowało przewrócenie oczami u drugiego blondyna.

    - A ty nam pomożesz, Szczurku? - zwrócił się do mnie.

    Przełknąłem kawałek tostu, który przed chwilą przeżułem i pokiwałem głową.

    - Powiedz tylko, co potrzeba.

    - Myślę, że tu potrzebne będą tylko osoby do noszenia siatek z zakupami - powiedział z uśmiechem.

    - I z posprzątaniem domu - dodał drugi, wciąż wpatrując się w ekran telefonu. - O, Beth mówi, że nie może.

    - Nie może? - spytał zdziwiony.

    - A nie, zmieniła zdanie. Ponoć przyjdzie ze względu na Artura.

    Westchnąłem i przestałem ich słuchać ponownie. Skończyłem śniadanie w ciszy i wstałem od stołu, aby zanieść swój talerz i szklankę do zlewu. Po powrocie otrzymałem drobną listę zadań, która polegała na tym, aby pomóc sprzątaczkom z głównymi częściami domu. Mieliśmy je posprzątać, a następnie przygotować jakieś drobne jedzenie. Bliźniacy w tym czasie pojechali na zakupy tak więc od razu wziąłem się za zadanie. Chciałem być przynajmniej w połowie nim oni mieli wrócić.

    - Myślisz, że możemy włączyć muzykę? - spytałem jedną ze sprzątaczek.

    - Nie wiem, czy panicze by zezwolili - odpowiedziała niemalże szeptem.

    Uważałem ją za tą bardziej obawiającą się kary ze strony jej pracodawców. Zawsze była cicho, więc rzadko dało się z nią wymienić choćby kilka słów. Druga z sprzątaczek była spokojniejsza. Czasami ze mną rozmawiała na temat domu, jej pracodawców czy też jakiś ciekawostek ze świata. Oczywiście robiła to tylko wtedy, kiedy bliźniacy byli zajęci czymś poza domem. Kiedy ci znajdowali się na terenie posesji, starała się limitować rozmowy i zajmować się pracą.

    - To tylko radio... - powiedziałem zamyślony i sięgnąłem po pilota.

    Na pewno nie będą mieli nic przeciwko. Powiedziałem do siebie w myślach, choć obawiałem się ich reakcji. Przecież to tylko muzyka.

    Pod koniec postanowiłem nie ryzykować. Odłożyłem pilot i powróciłem do pracy. Odsunęliśmy sofy pod ścianę, tak żeby po środku pokoju było więcej miejsca, a stół przygotowaliśmy do zastawienia go butelkami i puszkami z alkoholem.

    Jako że dom był utrzymywany w generalnym porządku, niedługo zajęło sprzątanie. Pomogłem więc w kuchni z przygotowaniem mis z przekąskami. Były to zaledwie dipy do chipsów, które mogły zostać w lodówce do czasu przybycia gości. W końcu wciąż mieliśmy cały dzień do wieczoru, więc nie trzeba było się z niczym zbytnio śpieszyć. A już na pewno nie z jedzeniem, jeśli chcieliśmy, żeby było świeże. Nie wiedziałem zbytnio, co mamy robić, więc pozwoliłem się prowadzić przez kucharza. Wytłumaczył mi, że nie szykujemy jakieś kolacji, więc tak na prawdę dużo gotowania tu nie będzie. Ot upiec jakieś babeczki, nasypać chipsy. I tak gwiazdą wieczoru miał być alkohol, więc nikt nie będzie się martwić jedzeniem. Miałem tylko nadzieje, że dom miał w miarę grube ściany i będę w stanie położyć Molly spać.

***

    - A ja też mogę być obecna na zabawie? - spytała Molly, po części podekscytowana wieczorem.

    - Nie, Molly. Nie jesteśmy zaproszeni. Poza tym jesteś za mała na tego typu rzeczy. Będzie alkohol i sami dorośli. Zanudziłabyś się - odpowiedziałem jej spokojnie, starając się wybić ten pomysł z jej głowy.

    - Ale czemu? - zaczęła marudzić, krzyżując swoje ręce na piersi i wypełniając policzki powietrzem. Zawsze uważała, że w ten sposób mnie przekona, lecz ja to uważałem za zwyczajnie urocze.

    - Po prostu... - nie wiedziałem jak jej to lepiej wytłumaczyć. - Kiedy indziej, dobrze?

    - Ale kieeedy? - nie dawała za wygraną.

    - Jak dorośniesz - zaśmiałem się i pogłaskałem ją po głowie. - Chcesz pograć w "Go fish"?

    - No dobrze... - westchnęła i zdjęła z szafki paczkę kart, którą kiedyś kupiłem. Była już zużyta i poniektóre karty były zamoczone czy delikatnie naderwane, lecz wciąż były w stanie nadającym się do użytku.

    Usiadłem na przeciwko niej na łóżku i zacząłem powoli tasować karty. Po tym rozdałem dla nas obu i resztę zostawiłem na stercie między nami. Zaczęliśmy grać i mała już po chwili zaczęła mnie ogrywać. Wyglądało na to, że nie był to dla mnie szczęśliwy dzień. Raz nawet nie zauważyłem, że pytałem ją już o jedną z kart, a ona jej nie miała. Ale cóż, to była tylko gra.

    Już zacząłem sobie radzić, gdy przerwało nam pukanie do drzwi. Odwróciłem się w ich stronę i spojrzałem na Alexa. A może też i Ethana? Musiałem w końcu znaleźć szczegół za pomocą, którego mógłbym ich rozróżniać.

    - Chcesz do nas dołączyć, młody? - spytał spokojnym głosem tym samym zdradzając, że to nie był Alex.

    - Dołączyć? - spytałem zdziwiony.

    - A co powiedziałem? - westchnął. - Przyjdź kiedy tam będziesz chciał.

    Wzruszył ramionami jakby ktoś go zmusił do złożenia tej oferty i wyszedł z pokoju po zamknięciu drzwi.

    - Zamierzasz iść? - spytała cicho Molly.

    - Nie wiem. Na razie zamierzam się dograć w naszej grze - powiedziałem z delikatnym uśmiechem pomimo tego, że był on wymuszony.

    Po prawdzie zmieniłem zdanie i chciałem iść na dół. Dołączyć do nich. Brakowało mi towarzystwa osób w podobnym wieku do mojego. Oczywiście zależało to jeszcze od tego czy to nie był sposób do wykorzystania mnie. Westchnąłem cicho i na nowo rozdałem karty. A po trzeciej przegranej, schowałem je do pudełka. Nie byłem w stanie się skupić na grze.

    - Chyba czas, aby młoda dama szła się kąpać, nie uważasz? - spytałem z uśmiechem.

    - Ale ja nie chcę jeszcze spać... - odpowiedziała Molly.

    - A kto tu mówił o śnie? Mówię tylko, żebyś się umyła. Będziesz wtedy już w piżamie, więc nie będzie trzeba potem cię zmuszać do kąpieli.

    Wyglądało na to, że nie musiałem długo z nią dyskutować. Mała Molly w końcu lubiła ciepłe kąpiele, więc i z tego skorzystała. Pomogłem jej się ubrać, a potem położyłem ją do łóżka. Okazało się, że ciepła kąpiel była bardziej skuteczna niż sądziłem. Mała niemalże od razu po zetknięciu się z poduszką zasnęła. Pogłaskałem ją po głowie i jeszcze chwilę pilnowałem, a potem ciekawość wygrała. Założyłem skarpetki i powoli zacząłem iść wzdłuż korytarza, z którego końca dobiegał mnie dźwięk klubowej muzyki. Nie znałem aktualnej piosenki, lecz wyglądało na to, że główną jej puentą było "jestem sexy". Uznałem, że co kto woli i w zasadzie cieszyłem się słysząc ten kawałek. Tak dawno nie miałem styczności z muzyką o dobrym basie.

    Niepewnie zajrzałem przez otwarte podwójne drzwi do wnętrza salonu i odkryłem, że wewnątrz znajdowało się już parę osób. Dwie dziewczyny i trzech chłopaków dokładniej. Wszyscy byli ubrani w luźną odzież dzienną. Głupio się przyznać, ale w pierwszej chwili sądziłem, że może będą w białych koszulach i czarnych spodniach. Mężczyźni w tamtym, a kobiety w sukienkach. A tu się okazuje, że miałem rację tylko, co do dziewczyn. Obie ubrane w ciasne czarne sukienki ukazywały więcej niż zakrywały. Głęboki dekolt odkrywał piersi, podczas kiedy jedna miała rozcięcie na plecach. Materiał obu kończył się w połowie ud. Uważnie je zlustrowałem, wpierw zauważając idealne części ich ciał, a dopiero potem ich twarze. Blondynka miała na sobie delikatny makijaż z różowymi ustami. Szatynka z kolei czarne oczy i czerwone usta. Uznałem, że ta druga wyglądała znacznie lepiej od swojej towarzyszki.

    - O, Szczurek. Nie stój tak w drzwiach - powiedział Alex po tym, jak mnie zauważył.

    Machnął w moją stronę dłonią i zachęcił do tego, abym podszedł. Postanowiłem odpowiedzieć na ten gest, więc kiwnąłem głową. Dopiero potem niepewnie do niego podszedłem. Obdarzyłem jego towarzysza dyskretnym spojrzeniem. Brunet na pewno nie był aż tak młody jak my, choć też i nie można było go uznać za starego. Był po prostu osobą dorosłą. Wysoki z krótkimi włosami i szczupłą twarzą mógłby być uznany za modela. Szczególnie, kiedy spojrzało się w jego intensywnie zielone oczy. Pewno gdybym był kobietą, to uznałbym go za atrakcyjnego. Szczególnie, że pomimo luźnych ubrań, widać było, że ma wyrzeźbione ciało.

    - Pomysłodawca na dzisiejszy wieczór, Szczurek. Szurek, Victor - przedstawił nas sobie nawzajem.

    Kiwnąłem głową ku mężczyźnie, lecz ten zignorował ten gest.

    - Nowy ”znajomy” Ethana? - spytał z nutką pogardy w głosie.

    - Coś w tym stylu - zaśmiał się Alex.

    Nie do końca rozumiałem, co tamten chciał powiedzieć przez nazywanie mnie ”znajomym”, ale też i zbytnio nie zwracałem na to uwagi.

    - Wy się zapoznajcie, a ja na chwilę znikam, bo wygląda na to, że ktoś jeszcze dotarł do nas - wytłumaczył i odszedł tym samym zostawiając mnie z jeszcze nieznajomym mi mężczyzną.

     Nerwowo zacząłem bawić się dłońmi, nie wiedząc zbytnio, co robić. Czułem się nieswojo w tej sytuacji, co w sumie było zabawne. Wcześniej nie miałem problemów z rozmawianiem z ludźmi. Z drugiej strony wcześniej jedyny temat nawiązywany z innymi polegał na żebraniu. Teraz miałem rozmawiać o czymś normalnym.

    - Znów mnie zostawia z dzieciakami - westchnął niezadowolony rozmówca.

    - Nie jestem dzieciakiem - odparłem oburzony nim zdążyłem się powstrzymać.

    - Dla mnie jesteś, dzieciaku. Ile masz lat, szesnaście? - spytał.

    - Osiemnaście… - poprawiłem go cicho. Wyglądało na to, że kolejna osoba wzięła mnie za młodszego niż byłem.

    - Więc i tak dzieciak - wzruszył ramionami.

    - A więc ile ty masz?

    Westchnął jakby to było kłopotliwe pytanie.

    - Nie jesteś przecież kobietą, więc pytać można - zaśmiałem się cicho.

    - Tsa~ Dwadzieścia dwa - powiedział jakby od niechcenia.

    - To nie taka wielka różnica.

    - Ale i tak jesteś dla mnie dzieciakiem - odparł i upił łyk ze swojej puszki.

    Uniosłem brew, gdy mężczyznę objęła para ramion należących do Ethana.

     - Spierdalaj, jeśli nie chcesz stracić tych ramion - warknął niemalże od razu.

    - Oj no. Nie umiesz się bawić - odparł z uśmiechem blondyn.

    - Żebym zaraz dla zabawy nie wsadził ci czegoś w tą pustą dupę - odparł.

    - Tyle przyjemności na raz? - zażartował, a ja postanowiłem cichutko odsunąć się od nich.

    Zrobiłem krok w tył i kolejny, i już po chwili znajdowałem się na drugim końcu pokoju. Po części odetchnąłem z ulgą i nerwowo podrapałem się po łokciu. Postanowiłem zapisać sobie w pamięci, aby nie znajdować się w pobliżu tamtej dwójki, kiedy są tak blisko siebie. Wyglądało na to, że chyba za sobą nie przepadali. A przynajmniej ten… Jak on miał? Starałem się sobie przypomnieć imię bruneta, kiedy ktoś uszczypnął mnie w ramię.

    - Ał… - powiedziałem zdziwiony i złapałem się za obolałe ramię.

    - Hej - uśmiechnęła się do mnie ładniejsza z dwóch dziewczyn, które wcześniej obserwowałem.

    - H-hej… - zająknąłem się, po czym nerwowo pomasowałem kark i odchrząknąłem. - Znaczy, hej. Wybacz…

    Opuściłem głowę. W tym momencie czułem się jakbym miał się zapaść pod ziemię. Cieszyłem się, że moja twarz nie była w stanie przybrać czerwonej barwy. Aby pogorszyć sytuację, dopiero po chwili zauważyłem, że mój wzrok zawisł teraz na jej ciasno ułożonych w materiale piersiach. Szybko uniosłem wzrok, aby spojrzeć jej w oczy. Ta to widząc zachichotała uroczo, chowając usta za dłonią.

    - Co było nie tak z pierwszym powitaniem? - spytała z delikatnym uśmiechem.

    - Właściwie to chyba nic… - odpowiedziałem niepewnie.

    - Jestem Amelia - przedstawiła się, łącząc dłonie za plecami i delikatnie się pochylając do przodu.  

    Ten gest dawał wrażenie, że jej piersi w każdej chwili mogą wysunąć się z materiału, co tylko zmuszało oczy do powędrowania w tamtym kierunku. Starałem się jednak okazać kulturę i utrzymać wzrok na jej twarzy. 

    - Na ciebie mówią Szczurek, prawda? - spytała z uśmiechem tym samym sprawiając, że czar prysł. - Przynajmniej tak mówił Alex. Dziwna ksywa, skąd ją wziął?

    - Szczerze to nie wiem - odparłem cicho, pomimo tego, że to było kłamstwo. Ale nie zamierzałem zaczynać rozmowy od: Byłem bezdomny, ale oni mnie przygarnęli.

    - Taki jest już Alex - ponownie zachichotała. - Zawsze wymyśla ludziom jakieś przezwiska, a potem nie tłumaczy powodu. Mnie przez pewien okres nazywał czarną owcą - zrobiła smutną minę. - Do dziś nie chce podzielić się powodem dla tego przezwiska.

     Słysząc to zacząłem zastanawiać się czy chodziło o jej charakter, czy też może czarne kręcone włosy.

    - Zamierzam iść do stołu zobaczyć, co tam przygotowali. Chcesz coś może? - przekręciła głowę w trakcie zadawania pytania.

    - A… Nie wiem, chyba nie. Ale pójdę z tobą, dobrze?

    - Głuptas. Nie musisz mnie o takie rzeczy pytać - zaśmiała się szczerze i złapała mnie za dłoń, a następnie pociągnęła w stronę stołu z alkoholem.

    Podczas kiedy ona szukała czegoś, co będzie jej pasować, ja się jej przyglądałem. Uważałem ją za rzadką piękność. Jej miękkie wargi zdawały się być idealne do całowania, a piersi ciągle kusiły swoim wyglądem. Jej chude, długie nogi były wręcz idealne, tak jak u modelek z drogich pokazów. Wcięcie w talii i szerokie biodra… Po prostu była idealna z wyglądu, a z charakteru zła też nie była. A przynajmniej tak sądziłem po tej krótkiej wymianie zdań.

    - Spróbuj tego - powiedziała z uśmiechem, przysuwając do mych ust kawałek czekoladowej babeczki, którą wcześniej pomagałem robić. - Jest bardzo słodka - ostrzegała. - Ale też i bardzo dobra.

    Niepewnie przysunąłem się do jej dłoni, łapiąc ją delikatnie za nadgarstek i rozchyliłem wargi. To pozwoliło jej na wsunięcie kawałka słodkości do mych ust, a ja powoli przeżułem rozpływający się w ustach kawałek wypieku. Puściłem jej nadgarstek, a ona zaczęła oblizywać swój palec z kremu. Uśmiechała się przy tym uwodzicielsko, co sprawiło, że na mych ustach pojawił się drobny uśmiech.

    - Masz rację z tym, że dobra - powiedziałem wesoło, nieświadom tego, że na mych wargach pozostała resztka kremu.

    Ta się zaśmiała widząc to i przysunęła do mnie. Oparła na moich ramionach swoje dłonie i nieśmiało mnie pocałowała, po czym zlizała krem. Nie wiedziałem w tym momencie, co zrobić, a mój mózg się w pełni wyłączył. Jedyne, co mogłem w tej sytuacji robić, to spoglądać na nią zdziwiony. Powróciła do swojej wcześniejszej pozycji i uśmiechnęła szeroko.

    - Ty też jesteś słodki - powiedziała rozbawiona.

    Oblizałem swoją wargę i sam się zaśmiałem.

    - Doprawdy? A lubisz słodycze? - spytałem zaczepnie.

    - Uwielbiam.

    Sięgnęła do stołu po puszkę z alkoholem, lecz po chwili namysłu mi ją wręczyła.

    - Otworzysz, proszę? Tipsy - wytłumaczyła, pokazując długie czarne paznokcie.  

    Kiwnąłem głową i otworzyłem dla niej puszkę, a ta niemalże od razu zaczęła się pienić. Szybko uniosłem ją do ust i upiłem to, co zamierzało wylać się na dywan. Po chwili obydwoje się z tego zaśmialiśmy. Otarłem wierzchem dłoni wargi i oddałem dziewczynie puszkę.

    - Dziękuję - odpowiedziała z nieznikającym uśmiechem i upiła łyk chłodnego trunku.  

    Resztę wieczoru spędziłem na rozmowie z dziewczyną. Rozmawialiśmy o wszystkim i na każdy temat. Od tych nudnych jak polityka, po te fascynujące jak jej talent muzyczny. Dowiedziałem się w ten sposób, że jest córką słynnego muzyka o już zapomnianym przeze mnie imieniu. Pamiętałem zaś, że dziewczyna gra na skrzypcach zawodowo i czekała ją kariera skrzypaczki. Była inteligentną kobietą w wieku zaledwie dziewiętnastu lat. Studiowała muzykę, choć nie rozumiałem czemu. Nawet nie wiedziałem czego można było uczyć się w uniwersytecie na kursie muzyki.

    - Obrazisz się, jeśli ci go odbiorę? - spytał starszy z bliźniaków.

    - Hmm… A co jeśli powiem, że tak? - spytała moja rozmówczyni.

    Blondyn wzruszył ramionami.

    - Dobra. Ja w sumie będę już wracać do domu, o ile się nie obrazisz - powiedziała już lekko wstawiona. - Miło się z tobą rozmawiało, szczurku - zaśmiała się uroczo i odeszła szukając swojej towarzyszki.

    Nie zdążyłem cokolwiek powiedzieć, gdy dłoń drugiego zacisnęła się boleśnie na moim ramieniu. Już po chwili prowadził mnie przez pokój, a następnie ruszył wzdłuż korytarza.

    - Co robisz? - spytałem niepewnie. - Zostaw - szarpnąłem się, nie rozumiejąc, co ten zamierza.

    On jednakże nie odpowiedział. Pchnął pierwsze drzwi, jakie się znalazły na naszej drodze, lecz te stały tak jak stały. Wyglądało na to, że były zamknięte, a jemu nie chciało się z nimi siłować. Ruszył dalej i powtórzył czynność. Pchnął drzwi, a te tym razem ustąpiły. Wrzucił mnie siłą do środka i sam wszedł do pokoju. Zamknął za sobą drzwi i spojrzał na mnie leżącego na ziemi. Wyglądało na to, że po alkoholu byłem większą niezdarą niż zwykle. Właściwie to w tym stanie nawet nie zauważyłem, że jestem we własnym pokoju. W tym, w którym spała Molly.

    Silna dłoń złapała mnie za kołnierz koszulki i szarpnęła do góry. Już po chwili stałem oparty plecami o ścianę.

    - Możesz robić ze mną, co chcesz, tylko proszę. Wyjdźmy stąd. Pójdźmy gdzie indziej - powiedziałem, nie chcąc obudzić Molly.  

    Więcej słów nie było w stanie opuścić mych ust, gdyż wargi blondyna złączyły się z moimi. A jego dłonie poczęły pozbawiać mnie odzieży. W tym momencie zacząłem panikować. Byłem zbyt słaby, aby go odepchnąć. Nie rozumiałem czemu ten się tak zachowywał. To przecież nie była w pełni wina alkoholu. Przez chwilę zastanawiałem się czy może nie jest zazdrosny. Lecz to wydawało mi się głupie. Długo nad tym nie rozmyślałem, więc odpowiedzi nigdy nie odkryłem. Moim głównym zmartwieniem było pozostawanie jak najciszej, aby nie obudzić Molly. Nie chciałem, żeby widziała mnie w tym stanie.